Hakkımda

Fotoğrafım
Gülüyorum,ağlamamak için; aslında ağlamayıda beceremezdim. Gülmeyi de beceremiyorum ya,sadece kafamın içinde gülebiliyorum, oradada kahkahalarım gözyaşlarımdan bile daha acı...

20 Şubat 2008 Çarşamba

bir pazar

tüm şehir beyaza bulandı;yeni doğmuş bebek gibi,tertemiz,masum..huzur kokan sokaklar..
yıllardır kendini bir yere ait hissedemeyen ben,bugün hissetti birkaç saatliğine..küçük bir kasabada,kar yağarken sokaklara,küçük bir lokantada yerken mamamı,seyrederken karı ve kiliseyi,ederken 3-5 tatlı muhabbeti;hissettim bir anda kendimi ait bir yerlere..oysaki küçük bir kasabada değil,taksim'in arka sokaklarında deep'teydim..sadece kendimi çok uzaklarda,küçük bir kasabada hissettim.ve uzaklarda olma duygusuyla,saatlerimi geçirdim huzurla..hayalini kurdum güzel şeylerin...yağan karın ve bulunduğum mekanın,ettiğim muhabbetin etkisiyle bambaşka göründü hayat bana!..

Hiç yorum yok: