biz..

karanlık..kapkaranlık..ben yürüyorum..o da yürüyor arkamda..çok sessiz..onu farketmedim sanıyor..ama yanılıyor..onu hissediyorum..görmem gerekmiyor..o,benim,ben de o!..o daha bunu bilmiyor..ama öğrenicek yakında..sonu görünmeyen karanlığa ilerliyorum,o da beni takipe devam ediyor..evet o da beni seviyor..sessiz,çok sessiz..adımlarım duyulmuyor..onunkilerde..karanlık ve sessiz..
ama kafamda orkestra çalıyor..kalbimde yerinden çıkmak üzere..arkamda olduğunu bilmek,onu hissetmek,kalbimin çarpmasına sebep oluyor..o bilmesede,kaderim o benim..onunki de benim..hem beni takip ediyor,hem de benden kaçıyor..kafası çok karışık..çözmek lazım..ben çözdüm kendimi..o da çözmeli..hazırım kaldırmaya kalkanlarımı,o da hazır olmalı..anlamalı..görmeli..beni istediğini kabul
etmeli..görmeli gerçekleri..görebilcek mi? göstermeli miyim yoksa?
kaderimse,kendi bulmalı öyle değil mi?karanlıkta ilerlemeye devam..bitmiyor yol..yoruldum..o da yoruldu..oturmalı bir köşeye..oturdum,uzandım..uyusam mı?korur mu ben uyurken beni? güven temrini,uyuyormuş gibi..
her yer bembeyaz..gözlerim kamaşıyor..üstümde kürklü bir mont..uzaktan biri bana doğru yürüyor..bende ona doğru yürümeye başladım,bata çıka..karda yürümek zordur baya..yürüyorum,kim olduğunu bilmediğim siluete doğru..bişiler çekiyor..bembeyaz karın içinde yürürken,içimi kaplayan bir sıcaklıkla ilerliyorum..yüzüne bakamıyorum,gözlerimi kamaştırıyor..karlar prensi..yaklaştık..yüzünü bilemiyorum,karşı karşıyayız..yanyana geçip,elele tutuşup,başlıyoruz bata çıka ilerlemeye..dağın tepesine doğru yol alıyoruz..hiç ses yok!çok sıcak..ellerinden vücuduma akan bir sıcaklık var sadece..huzur...hmmm, evet yanında hissettiğim tek şey huzur..tepeye vardık,oturduk,bakmıyoruz hiç birbirimize..manzarayı izliyoruz..doğanın mucizelerine kaptırmışız..sonra kalkıyoruz ayağa,kızağa binip aşağıya kayıyoruz..tam çarpacakken uyanıyorum..gerçekten uyumuşum..bütün bunlar düş..kalktım,her yer karanlık..baktım ama göremedim..kalktım ayağa..bir anda
hissettim o da kalktı..güven temrini başarıyla tamamlandı..arkamda..yürümeye devam..elbet güvenecek ve görünecek gözüme...

daha daha

içimden ne olur gitme diye haykırdım..dış sesim sessizliğe büründü..acıdı,gerçekten çok acıdı..ama sustum..içimdeki haykırışlar artıkça,ben daha da sessizleştim..gömdüm içime..birikti gözyaşlarım çokça..korkarım, çağlayana dönüşmesinden..bu derin sessizliğim beni günden güne eritsede ben yinede susmayı tercih edeceğim..acımı,seni bastıracağım kalbime..sıkıntım artacak belkide..
günden güne daha da büyüyecek..belki bundan sonra hayatımda dahalar olacak sadece..ama ben yinede susmaya devam edeceğim..içimdeki haykırışları bir ben duyabileceğim..seni,aşkımı,özlemimi yenmek için savaşacağım..zamana yenilerek acılar dinicek,yaralar sarılıcak ama unutulmayacak bu kalp ağrısı..
bazen kafamı duvarlara vurmak istiyorum ya da kalbimi çıkarıp atmak..ama yapamıyorum..seni bedenim unutmaya yüz tutsada, kalbim unutamayacak gibi..zamanla başka kalp ağrılarım olacak..çünkü yaşamaya devam edeceğim sensizce..ama sen içimde bir nokta olarak kalacaksın!ya da ünlem..üç noktaya dönüşemeyecek bir aşksın..noktayı koyduk birbirimize..
ama dediğini hatırlayacağım..sevgi illaki sahip olmak değil ona..uzaktan da olsa,sevmeye devam etmek delice...
!!!