kalp ağrısı

bazen karanlığa çekiyorum kendimi,en dibe. büyütüyorum orada herşeyi. acıyor, kendi kendimi acıtıyorum. sonra birden şaha kalkıyor içimdeki tüm enerji ve çıkıyorum o battığım derin çukurdan. bunu ben kendi kendime yapıyorum. suçlamam kimseyi, ödüllendirmemde içimde. beynime hükmedebildiğim zamanlar,herşeyin çaresi olduğunu gördüğüm zamanlar güzel zamanlar. şuan zaman güzel gözükmesede, güzele az kaldı. hissediyorum...kendi kendime büyüttüğüm o karanlıktaki canavarların,oyuncak ayıma dönüşmesine ramak kaldı... görüyorum, aydınlanıyor çevresi...