yüksek tepeleri aştım, geldim; terkedilmedim...

beyin, kalp çok dolu. yükü çok ağır. hayalkırıklıkları pek bir ağır.. her nereye taşınırsan taşın hep seninle, günden güne daha da ağır bir biçimde.. bir liman olsada bırakabilsen orda tüm ağırlığı.. ama onlar bırakmazlar seni. yapışmış yüklerindir kendileri.. herkes terk eder, yüklerin terk etmez..
ölümede gelirler mi, ordada seninlemi olurlar?! yoksa; beynin, kalbin, bir bebeğin ki kadar temiz mi olurlar?!

pek bir yazık geride kalan İNSANLARA...

düşün, düşün bulamıyorum. tıkanıyorum bazen.. beynim zonkluyor.. midem kıvranıyor.. açlıktan ama açlığa sebep sıkıntısal...
onlar, seni iştahsızlaştırıyor..ya da beni ve bir kaç kişiyi...
kan bağının önemini düşünüyorum. bakıyorum geçmişime, bir kaç kişinin geçmişine bakıyorum.. görüyorum ki, kan bağı önemsizler listesinde bir numara...
listeyi çokta fazla uzatabilirim. bu yeteneğe sahibim.. saolsun insanlar, insancıklar bu yeteneğimi pek bir geliştirdiler..
peki insanlık, bağlar, sevgiler nereye gitti? nasıl kaybettik onları?
geriye sadece menfatler ve çıkarlar kaldı.. çok çetin cevizmişler... iktidarı ele geçirdiler.. kovdular, bağları, sevgileri, insanlığı...
eyy canım insanlık, nasılda çıkmış insanlıktan... ad olarak kalmış sadece insanlık...
başka bi ad bulasım var ama kelime dağarcığımda; insan olmayan, insanlara verilecek bir isim yok!