hüzünlerim.

bu gece biraz hüzünlüyüm; kulağımda da hüzünlü bir parça.. yine birşey daha koptu bağırımdan.. bu yüzdendir yalnızlığım, bağlanmayı sevmeyişimden.. ve maalesef hep bağlandığımdandır hüzünlerim..
yalnızlığın neresi güzel bilmiyorum, katı olmanın neresi doğru onuda bilmiyorum. bildiğim şey; güçlü olmam gerektiği.. bir şeyler kopup gittiğinde, dimdik durmak gerektiği..
çünkü herkes gider, herşey biter. ne aynı kalmış ki şu koca dünyada..
bazen, hayaller kurduğum o anlar, isterim ki; herşey aynı kalsın, alışkanlıklarımız bozulmasın, gitmesin sevdiklerimiz. ama hayaldi, gerçek oldu diye birşey yok gibi görünüyor.. ya da benim hayallerim pek bir uçuyor.
bazen uçabileceğime inanıyorum, bazen sihirli güçlerim olduğunada inanıyorum. işte o noktada kendimi tokatlamam gerekiyor.
çok sık kendimi tokatlamak istediğim anlar oluyor.dur be kızım, nereye uçuyorsun. kafan uçmuş bence senin. evet, uçan tek şey kafam!
bugün, yorgun değilim.. o yüzden de hüzünlüyüm. yorgunluk düşünceleri öldürür. benim az düşünmem; çok yorulmam gerek...
hayatım sözlerden ibaret gitmekte; insanoğlunun en büyük marifetidir unutmak.. bunuda unutacağım ve sonra unutmam gerekecek başka birşey daha olacak, onu da unutacağım bu böyle akıp gidecek. ta ki, gözlerimi yumama kadar.
insanız işte, günahkarız, benciliz, hemen herşeye uyum sağlarız..