bence

kendimi onlara adadım. onlar için bir şeyler yapmaya.. birilerine iyi gelmeye...
böyle büyüyordu kalbim, iyileşiyordu.. açık yaralarını kapıyordu bir bir.. birilerine iyi geldikçe, bende süperleşiyordum... hüzünlü yüzümde gülücükler açıyordu, baharda yeşeren çicekler gibi.
bahar oluyordum... özgürleşiyordum.
özgürlük sevmekti birilerini bence, sevmek bir şeyler beklemeden sevmek...
kaybettiğin güzelliklere kavuşmak. sevmek herşeydi bu kahrolacısa hayatta... hayat sana darbelerini vurdukça severek kalkanlarına sahip oluyordun..
tabi bence..ya sence?
kayıpları sevgilerle telafi etmek...konuşmadan önce sevmeyi öğrenmek...
o kadar garipki herşey, hayat, yaşanılanlar, olan bitenler.. hiç ummadığım anda, ummadığın durumlar... hayat nasıl ilerler? nerelere götürür bizleri? neler yaşatır acımadan? yada acıdığı için mi bizleri arada bir düşürür, çıkmamız için karanlıktan.. ya da.. bilemedim...bilmek istemekteyim... Tanrı yardımcımız olsun...
Tanrı yüreklerimize sevgiyi doldursun.