bu gece ellerimi kanattım. dur bi dakika; kesmedim tabiki bir yerlerimi; sadece, tırnak etrafındaki etleri yiyorum. böyle yazıldığı yerden okununca çok itici geliyor. bir de karşıya geçip izlesem kendimi nasıl görünür bilemiyorum. dur, iticilikten ölüyordur eminim.

ama tadı hoşuma gidiyor ve rahatlatıyor.

burdan şuraya varabilir miyiz acaba; sizce ben aç kalsam, insan eti yiyebilir miyim?

ıyhh diyorum kendime, hep dedirtiyorum kendi kendime. yok güzel olan benim etim, başkasının teni, eti kusturucu gibi..

neyse ya benim konum bu değil tabiki; mevzu bahis şudur ki; acaba ben neden; tırnak etrafındaki etlerimi yiyorum. daha mühim bir konu bu! duygusal boşluk? stres? mutsuzluk?

konu şu ki; mutsuz değilim, mutluda değilim. bu daha kötü bir durum değil mi? bu sebepten midir acaba tırnak etrafındaki etlerimi yiyişim?

beynimi yemektense, ellerimi kanatmam daha iyi değil mi? ordan çıkarmam sıkıntımı?

karar verildi, yaz kızım; sen beynini yemeyip, ellerine saldırdığın için, iyi halden sıyırdın paçayı kızım. görsel açıdan kötü gözüksede, bu senin problemin olur. insanlığın değil. ha eğer beynini yeseydin, dışarıya zararın olurdu bu zamanda kötü halden içerdeydin.

serbestsin ama uzaklaşma. gözetim altında olman doğrudur.