Bu bir nokta.

Sevgiye olan açlığımız günden güne büyüyordu.  İnsan ırkı açlıktan yok olacak,  sevgi açlığı!  İçimizdeki hırs,  öfke  ve kötülük gittikçe hepimizi öldürecek..
Sevmeyi, sevilmeyi unuttuk. Güvenmeyi unuttuk.  Güvenilmez olduğumuz için,  güvenemez olduk. Biz insanlık,  bittik...
Ben bıktım.  Sevgiye ihtiyacım var; sevmeye, sevilmeye. Tüm canlılar gibi en büyük ihtiyacımız olan sevgi, artık yok. Kime inansak kazık yedik, kime sarılsak terkedildik.
Bu korkudan dolayı sevemez olduk.  İnsanlar birbirini eşya gibi görmeye başladı.  Kullan at, sıkıldın yenisini al. Hep bir doyumsuzluk,  hep bir daha fazlası.
Ve hep bir benim olsun,  ben arzusu...
Neden diye sormalar;  kendine,  etrafına, dostlara,  ona buna... alınamayan cevaplar,  hiç suçu kendinde aramamalar... hep bir suçlu,  hep bir katil mevcuttu.
İlk suclu kimdi? Adem kötü bir örnek miydi?  Yoksa şeytan mı aklını çelmişti?  Yoksa tüm kabahat  Havva 'nın mıydı?
Neydi? Bu halimize sebep olan neydi? Ben artık sevmek istiyorum,  sevilmek  ve çokça  güvenmek! Değişsin istiyorum dünya ya da yoo olsun.  Ama bir şeyler olsun,  güzel şeyler olsun... ya da yok olsun. Ya da ben gidim, bu diyarı terk edeyim...