devam

tükettim içimdeki bazı insanlara ait duyguları.. o bazılarının bencilliği bitirdi belkide tüm sevgilerimi..bu benim kabahatim miydi, az mı seviyordum? yoksa onların mı kabahatiydi , tükettiler sevgimi?
belki onlara sorsan benim suçumdu?! ama bence kesinlikle onların suçuydu!
ben menfaatçi değildim, insanları ezip geçmek uğruna hırslarımda yoktu.. belki de en büyük kabahatim buydu.. hırs yok!
acıdı bir süre.. sonra her insan gibi alıştım..
ve unutmaya yüz tuttum.. ne çabuk unutuyorduk biz sevdiklerimizi..
ne çok yitiriyorduk duygularımızı...
kendimizi yitiriyorduk çoğu zaman...
kendimi yitirmemek adına verdiğim savaş çok yormaktaydı ruhumu..bedenimde yorgunluk çanları çalıyordu bazı bazı..
ama pes edemem..onlara yenilemem..
içimdeki son umut kırıntılarınıda kuşlar yemeden toplamam gerekiyordu.. zordu tabiki.. kırıntıları toplamak, pek zordu..ama kaptıramam onları leş kargalarına...
onlar benimle çoktan bitmiş bir savaş için uğraşıyorlardı.. ama kayıtsızım hepsine.. savaşamam, bitiklerle..
ben aşkım için savaşırım, ben sevdiklerim için savaşırım...
ben bitmişlere karşı kayıtsızım...
ben bakarım ve görmem, görülmemesi gerekenleri...
evet içimdeki kırıntılarla yola devam ediyorum, onları büyüteceğim... biraz un, biraz tuz ve su...
kocaman bir ekmek yapacağım.. ve dağıtacağım..
sevmeyi bilenleri aramaya devam edeceğim.. bonus olarak haneme ekleyeceğim...
ve bizler böyle büyüyüp ilerleyeceğiz...
umudum elimde kırılmaz bir şekilde.. demirden sapasağlam...
durmak yok, yola devam...