belki de ölmem gerekiyordu onca yaşadıklarımdan sonra..ama ölseydim daha da mutlu ederdim, mutlu olmayı haketmeyenleri..ve onlara bu mutluluğu yaşatmaktansa ömür boyu acılarla yaşamayı yeğlerim.
ayrıca ileride yaşayacağım iyi günleride hiçe saymış olurdum.. yaşar mıyım iyi günler bilmiyorum aslında, ama yaşarım diye umut ediyorum...
uyuşmuştu bedenim,hislerim yoktu,uyku yoktu,açlık çoktu ama istek yoktu...sadece yatıyordum, sadece bir noktaya kitlenip yatıyordum..acım,acım o kadar büyüktü ki kelimelere dökecek halim yoktu...sesim sustu,dondum sadece...göz yaşlarımı gizlemektende yorulmuştum, sorumluluklarım vardı,üzmemem gerekenler vardı ama içimdeki acı çok büyüktü. onu anlatacak kelimeler bile yok benim dilimde.ölmek istemedim,yaşamak istemedim.ne istedim,ne istedi?!
zaman geçmiyordu,o kadar yorulmuştum ki,heyecanımı yitirmiştim. yaşam pınarım solmuştu.. hatırladıkça o günlerimi yine dolar gözlerim,belkide ömrümün sonuna kadar dolacak bu gözler.. tuvalete gizlenip,ayna karşısında kendime bakıp ki kendimi göremez olmuştum artık; saatlerce ağlıyordum,tanrım ne zaman bitecek bu acı diye... o kadar ağladım ki, yoruldu artık gözlerim, yoruldu artık kalbim..
aşk böyle olmamalıydı,bir zamanlar taptığın,sana tapan bunları etmemeliydi...çok ağladım, çok hissizleştim..çok öldüm o günlerde.. evet geçti, bitti biliyorum.. ama ya ardında bıraktıkları o göz yaşlarının ve kalp kırıklıklarının,onlar nereye gitti? onlar içimde tıkılı kaldı..onlar artık bana yapıştı... içimdeki lekeler gibiler..hiç silinmeyecek lekeler...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder